Í undralandi

Það virðist standa til að tryggja gjaldþrot Íslands í misskilinni viðleitni til að ná einhverskonar sáttum við okkar bandalagsþjóðir. Stjórnmálastéttin hefur verið í krónískri afneitun síðan ég man ekki hvenær og stendur nú frammi fyrir óleysanlegu reikningsdæmi við að leysa hallarekstur ríkisins. Sjálfblekkingin kringum þann hlut að aðild að ESB sé einhversskonar lykill að endurreisn er síðan alger.

Svona sem dæmi þá er verið að ýta möguleikanum á upptöku evru mörg ár til viðbótar fram í tímann með því að bæta þessum IceSave skuldum á bækur ríkissins. Það er spurning hvort að það væri ekki fljótlegri leið til að taka upp evru að hafna þeim og veðja á að þykkja evrópusambandsþjóða hjaðni hraðar en ógreiðanlegar erlendar skuldir sem til stendur að hlaða á þjóðarbúið. Þannig næðum við að uppfylla maastricht skilyrðin fyrr.

Einhverra hluta vegna virðast fáir velta því fyrir sér að hér standi til að koma upp risastórum gjaldeyrisvarasjóði með erlendum lántökum undir skilyrðum IMF. Til hvers á hann að vera þegar bankakerfið verður orðið innlent eins og til stendur og örlítið m.v það sem áður var? Því er síðan staðfastlega haldið fram að hann verði ekki notaður, aldrei notaður. Til hvers á hann þá að vera? Nýlega var því síðan gefið undir fótinn að skuldir ríkisins minnkuðu stórlega við inngöngu í ESB því að þá væri hægt að nota (væntanlegan) gjaldeyrisvaraforða til að greiða niður skuldir. Eins og aðild að sambandinu breyti einhverju um það. Eins og að skuldir minnki við að færa þær milli vasa. Hér er líklegast enn á ferðinni sá misskilningur að svokallað ERM II fyrirkomulag henti ríkjum í okkar stöðu. Ég held að ekkert sé fjarri sanni.

Einu sinni var sagt að leiðin til helvítis væri vörðuð góðum ásetningi, svei mér þá ef það á ekki við hér og nú. Má ég minna á að heimskreppan er líklegast varla byrjuð og næstu ár verða ekki ár bata og hagvaxtar.

Steingrímur fær fullt umboð