Lítil huggun um icesave áhættu

Það var lítil hughreisting í orðum Friðriks Más Baldurssonar í kvöldfréttum sjónvarpsins þegar hann lýsti því sem ásættanlegri áhættu að ábyrgjast icesave skuldirnar og treysta á að eignasafn landsbankans borgaði kúfinn af þeim síðar.

Friðrik þessi reit fræga skýrslu á móti Richard Portes, ef ég man rétt,  þar sem íslensku bankarnir voru lofaðir í hástert og enginn hætta talin á því að þeir klikkuðu.  Til að bæta gráu ofan á svart virðist hann tilheyra þeim fræðsöfnuði sem sá hreint ekkert athugavert við ástandið á íslandi síðustu árin og flokkar bankahrunið sem einskonar random slys sem bara gerðist. Friðrik þessi er vafalaust ágætur og leiðinlegt að vera með persónulegar ásakanir í hans garð. En þetta er bara svona - traust er áunnið.

Að þessu sinni skortir allar upplýsingar um lánasafnið sem slíkt og því erfitt að meta það til eða frá. Næsti nafnlausi bloggari er í mínum huga jafn traust heimild um það og talsmenn stjórnvalda. Ég velti því reyndar fyrir mér hverjir það eru sem eru máttarstoðir ríkisstjórnarinnar í efnahagsmálum. Ef þar fer sama gengið og réði ferðinni mörg síðustu ár er engin ástæða til bjartsýni. Eignir á borð við lánasöfn útrásarbanka eru vonarpeningur, á meðan skuldirnar fara ekki fet.

Verst af þessu öllu er að málið er að leysast upp í pólitískt stríð - sem á endanum stoðar ekkert.